Kalem, elektrikli ekipman ve oyuncak gibi pek çok gündelik obje polistiren adı verilen bir malzemeden oluşur. Bu çeşitlilik, nispeten sade bir moleküler yapıdan oluşur - her biri bir fenil grubu olarak bilinen altı karbon atomlu bir halkaya bağlı uzun bir karbon atomu zinciri. Pentan veya karbon dioksit gibi bir gazla genleştiğinde, paketleme ve yalıtım için ideal hafif, köpük benzeri bir yapı meydana gelir.
Polistiren bileşiği ilk olarak 1839'da Berlin'de bulunan Eduard Simon tarafından tanımlandı. Ağacın reçinesinden stirol adını verdiği yağlı bir maddeyi izole eden Simon, zamanla bu maddenin bir jöleye yoğunluğuna ulaştığını gözlemledi. Daha sonra Hermann Staudinger, bu maddenin bir monomer, yani ısı ile plastik bir polimer oluşturmak için diğerleriyle birleşen bir molekül türü olduğunu keşfetti. Polimerizasyon işlemi, uzun zincirli bir molekül oluşturmak için tekli stirol birimlerini bir araya getiriyordu.
Bu malzeme, 1930 yılında BASF (I. G. Farben) şirketinde çalışan Carl Wulff ve Eugen Dorrer'in polistirenin ham petrolden ekonomik olarak üretilmesini sağlayacak bir yöntemi patent altına almasına kadar birkaç alanda kullanıldı. İkili, polistireni tepkime kabından pelet olarak çekmek için ısıtılmış bir tüp kullandı. Küçük ölçekli üretim 1931'de başladı. Erken polistirenler kırılgandı, ancak katkı maddelerinin kullanımı ile pratik plastikler hızla gelişecekti.
Genişletilmiş polistiren (Strafor, yapay köpük) 1954'te icat edildi. Su geçirmez bir izolatör olarak, içecek bardakları ve gıda ambalajı için en çok kullanılan malzemelerden biri haline geldi. Ekonomik olduğundan dolayı evlerden oyun konsollarına kadar hemen her şeyi üretmek için kullanılan genleşmiş polistirenin çevresel etkileri hakkında endişelere de her geçen gün bir yenisi daha eklenmeye devam etti.
Ayrıca bkz.: Naylon.