Wallace Carothers (1896-1937), muhteşem bir kimyagerdi ve daha üniversite yıllarındayken Missouri'nin Tarkio Koleji'nin Kimya Bölümü'nün başına getirilmişti. Harvard Üniversitesi'nde Profesör olduktan sonra yeni ürünler geliştirmek üzere bir bilim laboratuvarı açmış olan DuPont firması tarafından kimya endüstrisi ile tanıştırıldı.
1928 yılında sunî materyaller üzerinde çalışan bir ekibin başındaydı. Carothers, hidrokarbon asetilen ve bu aileye ait kimyasallar ile ilgileniyordu. İlk sentetik kauçuk polimeri geliştirdikten ve buluşu 1931 yılında DuPont tarafından Neopren (sentetik kauçuk) adıyla piyasaya sürüldükten sonra, ipeğin yerini alabilecek sentetik bir lif geliştirmek için çalışmalarına başladı. Japonya, Birleşik Devletler'in en büyük ipek sağlayıcılarından birisiydi ancak iki ülke arasındaki gerilimin artması sonucu ipek ithalatı gittikçe pahalılaşıyor ve aynı zamanda daha güç hale geliyordu.
1935 yılında Carothers, tekizler adı verilen kimyasal birimler arasında bir kimyasal reaksiyon oluşturarak ipekvari bir lif geliştirmede büyük bir ilerleme kaydetti. Bu reaksiyon sonucunda ortaya polimerik lif çıktı ve yan ürünü ise su oldu. Eğer reaksiyon sonucu ortaya çıkan su kaldırıldığında, çok daha güçlü bir lif meydana geliyordu. İşte bu lif, günümüzde naylon olarak bilinmektedir ve ilk olarak 1938 yılında duyurulmuştur. İkinci Dünya Savaşı sırasında naylon, paraşüt yapımında kullanılan ipeğin yerini aldı ve hemen ardından kendisine olduka kazançlı ve büyük bir pazar buldu. Günümüzde naylon, milyarlarca dolarlık tekstil endüstrisinin temellerinden birisini oluşturmaktadır.
Son derecede hırslı olan Carothers depresyona girdi ve artık kendisine ilham verecek hiçbir şeyin kalmadığını söyleyerek 1937 yılının Nisan ayında bir doz potasyum siyanür alarak intihar etti.