Eğer şimdi cüzdanınızı veya para çantanızı şu anda kontrol ederseniz, varlığını, düzgün bir şekilde basılmış kıyafetlere borçlu olan ve manyetik şerit olarak da bilinen bir veri depolama ürününü görmeniz olasıdır.
Bir IBM mühendisi olan Forrest Parry tarafından hükümet güvenlik sistemi projesi kapsamında tasarlanan bir karta manyetik bantlı bir şerit veya kısaca "manyetik şerit" takma tekniği, taşınabilir kişisel veri alımında bir devrimin gerçekleşmesini sağladı. 1980lerde çip tabanlı akıllı kartın gelişine kadar, manyetik şerit, kulüp üyelik kartlarından telefon, kredi ve banka kartlarına kadar pek çok alanda kullanıldı.
Parry, bir yapışkanla manyetik materyali karta sabitlemeye çalışırken çok sayıda sinir bozucu başarısızlıkla karşı karşıya kaldı. Sinirleri bozuk olan Parry laboratuardan eve döndüğünde, o sırada ütü yapmakta olan eşi içeri girdi ve ütünün demir sıcağını kullanarak çubuğu plastikle birleştirmeye çalıştığını söyledi. Bir süre teknik gelişme, uluslararası standartlaştırma ve testin uygulanmasından sonra manyetik şerit 1958 yılında seri üretime geçti. 1960'lara gelindiğinde, Londra Yeraltı nakil sistemi ve Merkezi İstihbarat Teşkilatı (CIA) kadar çeşitli organizasyonlar tarafından kullanılıyordu.
Günümüzde, şerit genellikle reçine içine sabitlenmiş küçük manyetik parçacıklardan yapılır; bunlar doğrudan karta uygulanır veya daha sonra karta tutturulan plastik destekli bir şerit olarak üretilir. Parçacıklar standart demir oksit olabilir veya daha yüksek bir "zorlayıcı" şerit gerekiyorsa, baryum ferrit kullanılır. Bilgiler, parçacıklarının polaritesini değiştirerek bir şerit üzerine yazılır; zorlayıcılık arttıkça kazara silinme olasılığı da azalır. İşlenen verinin silinme olasılığının mümkün olduğu kadar az olması, özellikle kart düzenleyicileri ve kullanıcıları birinci derecede önem taşıyan bir faktördür.