Arkadan dolma tüfek icadından önce ateşli silahlar, namlunun ucundan dolduruluyorlardı (bu gruptaki silahlara ağızdan yüklemeli silahlar ya da namludan dolma silahlar adı verilir) ve bu işlem görece uzun zaman alıyordu. Bir savaşta kullanılan ilk arkadan dolma tüfek, Binbaşı Patrick Ferguson tarafından 1810 yılında geliştirildi. Bu tüfek, aslında çakmaklı tüfeğin arkadan doldurulacak şekilde modifiye edilmiş bir türüydü. Ateşleme gücü açısından sıradan çakmaklı tüfeklere oranla daha güçlü olmasına rağmen bu silah, kolay kırılabiliyor olması ile bilinirdi ve bu sebeple geniş çevrelerce kullanılmadı.
John H. Hall'ın (1781 - 1841) yine 1810 yılında geliştirdiği M1819 isimli tüfeği, tek atışlık, arkadan dolma bir tüfekti. Barut ve top mermisi halen ayrı ayrı dolduruluyordu ancak uzun namlunun ucundan doldurularak tüfek haznesine bir çubuk ile yerleştirilmektense tüfek, ortasından ikiye "kırılıyordu" ve barut ile top mermisi, kısaltılmış tüfek haznesine doğrudan yerleştiriliyordu. Yerleştirme işlemi tamamlandıktan sonra tüfek yeniden tek bir parça haline getiriliyordu. Bu işlem, tüfeklerin yeniden doldurulma işlemini namludan yüklemeli tüfeklere oranla büyük ölçüde kısalttı ve M1819 tüfekleri çok daha verimli birer tüfek haline getirdi. Hall'dan, bu buluşu üzerine Birleşik Devletler Ordusu için 1.000 adet arkadan dolma tüfek yapması istendi.
Hall ayrıca M1819 yapımında kullanılan aletlerin de patentini üzerine aldı. Bu aletler arasında delme ve kesme işlemi için kullanılan aletler de yer alıyordu. Bu sayede Hall'ın arkadan dolma tüfeği, çok miktarda üretimde kullanılacak aletlerin ve tekniklerin de geliştirilmesinin önünü açmış oldu.