Jeller, 100 nanometre gözenekleri çevreleyen 2-5 nanometre nanopartiküller barındıran bir ağ içeren ve sıvı bir gövdesi olan jöle benzeri koloidal maddelerdir. Sıvı dikkatli bir şekilde çıkarılıp bir gazla değiştirildiğinde ortaya aerojel çıkar. Aerojel bazen "dondurulmuş duman" olarak adlandırılır ve hafif, düşük yoğunluklu katı köpüklerdir.
Kaliforniya Pasifik Üniversitesi'nde kimya mühendisi olan Steven S. Kistler (1900-1975), sulu sodyum silikatın asidik yoğunlaşmasıyla üretilen jelleri araştırıyordu. İçindeki suyun yüksek yüzey gerilimi nedeniyle, jellerin küçüldüğünü ve kuruyunca kırıldığını fark etti. Kistler, suyu düşük yüzey gerilimli alkolle değiştirerek hacmin azalması sürecini 1931 yılında durdurmayı başardı. Ortaya çıkan ürün olan aerojel, orijinal jele kıyasla daha katı, esnek ve mikro gözenekli bir malzemeydi.
1970'lerin sonlarında Fransız roket mühendisleri, yüzde 99 hava içeriğiyle onları ideal bir ısı yalıtkan haline getiren aerojelleri roket yakıtları için güvenli bir depolama ortamı olarak görüyorlardı. Silika aerojelleri, bir tetrametilortosilikat tabanı ve metanol hidrolizi kullanılarak ucuz ve kolay bir şekilde üretilebilir. Kuyruklu yıldız tozunu toplayan Stardust uzay görevinde de aerojelleri kullanıldı.
Ayrıca bkz.: Uzay sondası